Dag lieve mensen,

Het werkt erg inspirerend als je merkt dat er zoveel mensen zijn die je blog volgen, daarvoor dank !, omdat het meteen meewerkt om onze huwelijksreis veel intenser te beleven. We hebben de afgelopen dagen alweer vele leuke dingen beleeft, om te beginnen hebben we een nacht in de plaats Puno geslapen. Dit is een behoorlijk grote plaats aan het Titicacameer, wat een rijke historie heeft bij het ontsaan van het Incarijk, alsook in het verzet tegen de spaanse overheersing, de straten zijn erg smal en druk bevolkt (wij logeren in het centrum), en is ondertussen zeer toeristisch, maar dan wel op z´n Peruaans; de sfeer van de jaren vijftig met een saus van deze tijd (mobiele telefoons, flatscreens etc) bijzonder om mee te maken.

Ik heb begrepen dat er hier en daar wat taalfouten in de blog voorkomen, dat komt dan vooral doordat ik ´savonds moe ben, anders heb ik daar meestal niet zo´n last van (anderen wel misschien ;-P )

Welnu, gistermorgen zijn wij scheep gegaan in de haven van Puno, op een houten passagierscheepje waar pakweg vijfentwintig toeristen op vervoerd kunnen worden (er liggen er minstens veertig van in de haven), die er allemaal er 'handgemaakt' uitzien, zeer idilisch. Onze gids is zoals gebruikelijk een innemendejongeman van ergens rond de dertig, die ons enthousiast in twee talen van alle nodige informatie voorziet (ook van het feit dat je uitlaat op het achterdek pal achter het trapje naar boven nooit mocht aanraken), uiteraard had niet iedereen deze informatie meegekregen, bij Mark, onze nederlandse reisgezel op enkele brandblaren kwam te staan ;-S , gelukkig is het wat dat betreft daarbij gebleven.

Na pakweg een klein half uurtje varen kwamen de Uroseilanden in zicht, (dit is een dorp van drijvende eigengemaakte rieten eilanden), waar deze mensen al generatie´s op wonen, en wat tegenwoordig een van de grote toeristische attrakties van het meer is. De bewoners van dit deel van de eilanden (er zijn ook delen die niets van toeristen moeten hebben) stonden ons al lachend en zwaaiend op te wachten. Er viel natuurlijk weer geld te verdienen, en gelukkig gebeurt het allemaal op een zeer gemoedelijke manier, en als toerist valt je dan ook een warm onthaal ten deel, zonder dat het vervelend word. Je krijgt een aardig beeld van de maniervan leven van deze mensen, zij vissen,doen veel handwerk, enonderhouden de eilanden, die een gebied van ruim een kilometer beslaan, met een vaargeul ertussen van enkele honderde meters breed, verder hebben zij wat kleinvee, waarvan de varkens op afgelegen plekken worden gehouden omdat deze zich domweg te goed doen aan de rieten hutjes, en zich door de bodem heen vroeten. Deeventuele kinderen gaan op eigen houtje met de roeiboot naar het schooltje op een van de eilanden. Uiteraard had onze gids zijn eigen relaties op de eilanden, zodat wij linia recta naar bij de 'juiste' familie´s werden afgeleverd, al met al een vrolijk gebeuren, waarbij veel werd gelachen (de Peruanen houden wel van een dolletje), Alexander, onze gids deed overigens steeds het woord, en wel met verve.Nadatwij wederom in de gelegenheid gesteld waren om het huisvlijtte bewonderen, en indien gewenst te kopen (word je niet echtarm van) konden wij eens rondneuzen ophet meeverend eilandje (alsof je op een matras loopt), de hutjes zijn ergrommelig, maar ernaast staat wel een klein zonnepaneel, en ineen aantal hutjesvind gewoon eenkleine tv enradio, en naast de'traditionele' rieten vaartuigen (speciaal voor de toeristen)liggen er aan deachtekant van de eilandjes gewoon kleinemotorbootjes voor het dagelijkse leven,kortom gewoon leuk om eens van dichtbijte bewonderen.

Ik merk dat de blog uit de hand begind te lopen, omdat ik op deze manier vertellend nog wel enkele uren kan doorgaan, en het is wel onze huwelijksreis!!!! Ik wil alleen nog even kwijt dat de overnachting bij een Peruaanse familie hartverwarmend en leuk was o.a. (wij allen in de plaatselijke klederdracht) naar een voor ons georganiseerd feestje, in de plaatselijke ontmoetingsruimte, met live muziek en verlicht door één spaarlamp:-) , Rita Plaste in haar broek van het lachen, kortom te veel om te vertellen.

Wij hopen het jullie allemaal nog in geuren en kleuren te vertellen, kompleet met bijpassende foto´s, maar voor vandaag is het weer mooi geweest.

Hartelijke groeten, uiteraard ook namens mijn lief. Arnold.